God is het land

Het is fris en zonnig in de kloof. El Jefe en ik vorderen goed. We lopen samen, naast elkaar zolang het vlak is. De stilte tussen ons is aangenaam. 

Dan begint de klim. De berg drijft zoals altijd een wig tussen ons. De afstand tussen hem en mij wordt steeds groter, het beeld van mijn fitte man in de verte steeds kleiner en al gauw is El jefe uit het zicht verdwenen.    

Op een minuut meer of minder komt het niet. Ik draai me om naar het achtergebergte. Er zijn er bijgekomen. Veel, maar hoeveel precies weet ik niet. Ik besluit om ze te tellen. Het zijn er zestien. Meer dan de vorige keer, concludeer ik. Ze zijn de kam over geslopen, voetje voor voetje, steeds een beetje verder. Denken ze dat ik het niet merk? Dat ik me ermee troost dat we nu met zijn allen ongebreideld energie kunnen blijven slurpen? Ik stel me de Cloud en AI voor als grote, griezelige, eierwerpende alienkoninginnen met onstilbare honger. De windmolens zijn hun potige, witte werksters.    

Ik draai me om en slenter verder, vermijd het om nog achterom te kijken naar het windmolenpark. Voor mij uit gloort de oude tijd, de oude grond zonder gsm-bereik. De hemel is hier, de hel is hier en God is het land. Wat kan ik anders zijn dan een schrijver van ondergangsliteratuur, melancholiek en vol liefde voor een wereld die al niet meer bestaat?    

Opeens begin ik harder te stappen, ik wil bij El Jefe zijn.

Dit verhaal verscheen op www.eldersliterair.nl